Over

Wij zijn de band Hunters Theory, bestaande uit vier gedreven muzikanten die elkaar vonden in de liefde voor de jazz-funk uit de jaren zeventig. We spelen deels eigen composities, deels nummers uit die tijd.

Een vooral muzikaal spannende periode was die van eind jaren '60 en de jaren '70. Met name de jazzmuzikanten "keken over de schutting". Zij integreerden niet alleen andere maatsoorten en stijlen zoals Latin, funk en rock maar ook andere instrumenten: zo'n beetje alle elektrische klankvoortbrengers en allerlei exotische. Niets was te gek: alles kon en mocht en er werd naar hartelust geexperimenteerd. Met een hoofdrol voor Miles Davis.

In maart 1970 kwam Davis' album Bitches Brew uit: een van de meest succesvolle Jazz Rock platen. Nagenoeg elke muzikant die aan dat album meewerkte is later zelf bandleider geworden en heeft het jazz genre beinvloed. En met name één man heeft een bijzonder rijke carrière: de toetsenist Herbie Hancock. Hij zette het "verkennen van de ruimte, spacey stuff" voort met zijn band Mwandishi. Na het uitbrengen van een aantal albums voelde hij dat hij behoefte kreeg aan "iets lichters", meer geaarde muziek: in die tijd luisterde hij naar James Brown en Sly Stone... Na een ingeving tijdens een meditatie sessie besloot hij zich hiertoe te zetten: in 1973 wordt de groep Head Hunters opgericht en het gelijknamige album werd uitgebracht. Het bleek een sleutel album, niet alleen voor Hancock maar voor het gehele Jazz-Funk genre.

Jaren later maakten Dennis en Jeroen kennis met elkaar op een bruiloft van een gezamenlijke vriend en muzikant. Al gauw bleek dat zij nagenoeg dezelfde muzikale smaak hadden en er werd afgesproken om eens fijn met elkaar te gaan jammen. Ondertussen werkten twee andere muzikanten, Patrick en Guido, aan hun muzikale carrière: Patrick verkende vooral het (P-) Funk genre en de muziek van Prince en Guido was een muzikale veelvraat met vooral een passie voor het Fusion genre.

De muzikale wereld kan een kleine zijn en Jeroen, Dennis en Patrick (PJ) vonden elkaar door dezelfde drive als Hancock toentertijd: het maken van Jazz-Funk (of is het Funk-Jazz?). Door het lot (en een wederzijdse vriend) geholpen, ontmoette Dennis Guido op een jam sessie en zo kwam het dat een korte tijd later het trio VanZea een kwartet was geworden: Hunters Theory.

Hunters Theory, een vrije, ruim te interpreteren verwijzing naar dat legendarische ensemble, hun ontstaanswijze, die tijdsgeest, instrumentarium en sounds, muziekstijl, intensiteit en alles wat daaruit voortvloeit en samenhangt. Kortom, wat kunt U, als luisteraar verwachten? Instrumentale fusion met de vibe van weleer, deels bestaande stukken, deels eigen stukken van Jeroen waarbij, elke uitvoering weer, de composities 'opnieuw worden uitgevonden'. Alle ruimte en vrijheid in creativiteit voor en door de individuele muzikanten zodat wij onszelf en U blijven verbazen.

Band

Dennis van Vondelen - Fender bass
Als kind al werd mijn stemming beinvloed door muziek. Begonnen op een Spaans gitaartje met lessen bij een buurjongen. Electrische gitaar gekocht en voor de grap eens geruild met de basgitaar van een vriend. Dat beviel mij beter! Later kwam ik er achter dat het de muzieksoort jazz was die mij het meest bewoog. Iemand zei: Jazz? Miles Davis moet je hebben!' Gelijk had ie. Een huisgenoot zette op een zonnige middag eens zijn nieuw aanschafte CD knoepert hard op in ons studentenhuis. Het bleek het album Head Hunters met Herbie Hancock.
Dat was Het Heilige Vuur: tijd om zelf een bas ter hand te nemen: een Fender P-bass natural finish uit 1973. Enter mijn bas-guru: Bobby Jacobs. Hij is degene van wie ik de bas-is heb mogen ontvangen. Jan Dumee, Jules Kirch (contrabas) en Boris Egberts hebben als leraren bijgedragen aan mijn muzikale vorming. Een andere huisgenoot zat in de band Ngazzokah,een Delftse Funk-Jazz-Fusion groep onder bezielende leiding van Bram Stoeken (De Grote Vrij Maker) waarin uitsluitend eigen componeerde stukken werden gespeeld en veel geimproviseerd werd. Ik was daarvan zeer onder de indruk. Ik maakte gaande weg kennis met alle bands in het genre en hun bassisten: Stanley Clarke, Rick Laird, Michael Henderson, Paul Jackson, Jaco Pastorius (natuurlijk), Dave Holland. Maar ook de Reuzen op wiens schouders zij stonden: Ron Carter, (St.-)James Jamerson, Larry Graham, Bootsy Collins en Rusty Alan. Nu ik dan toch aan het name-droppen ben: Stuart Zender, Pino Palladino en Meshell mogen als mijn grote voorbeelden niet ontbreken. Eerst door de fase van coverbandjes, jam sessies, een Wereld Muziek Big Band en jazz trios heen; trotse bassist geweest van Ngazzokah en Maneca and The Inmates (Madhouse repertoire van Prince) Nu: Hunters Theory.

Patrick Jordens - Drums
Music is my life!
Ik ben een product van Drumschool Cleuver waar ik als tiener jarenlang les heb gehad en ook heb gegeven. Heftig fan van Prince ben ik in mijn jonge jaren beinvloed door Prince drummers als Sheila E., Michael Bland & John Blackwel (RIP). Les op de vroege zaterdagochtenden van Hans Cleuver was heftig en mega leerzaam. Ik werd gestimuleerd om breder te gaan luisteren en vooral in jazz te duiken. Miles Davis was dan ook niet ver weg. God wat heb ik genoten van het werk van Miles. En Hancock! Daarom is het spelen in Hunters Theory een blessing.
Mijn andere gigs zijn P-funkband Octavepussy, waar ik sinds 2001 de live en studio gigs voor doe, en mijn eigen funk & souldband Mayfields Joint. As I say: Music is my life.
Ik wil met mijn spel een onweerstaanbare groove neerleggen en steeds precies dat brengen wat een song nodig heeft. Niet meer en niet minder. En altijd blijven ontwikkelen. Ik heb dan ook nog altijd les van Andre Kemp, een vriend en inspiratie.

Mijn set up:
Drumkit:
Classic Maple 3-piece Fab Shell Pack Drum Citrus Mod 13, 16, 22
Snares: Ludwig LB416BT 14"x5" Black Beauty with tube lugs 14 x 5 Black
Classic Maple Citrus Mod 6,5x14


Cymbals:
Zildjian K-series

Guido van der Sluis - Gitaren
Mijn affiniteit met muziek is ooit begonnen vanuit de pop en de rock. Toen net 17 jaar oud gitaar ging spelen kwam daar Jazz, Blues en Jazz Rock bij. Hierdoor beweeg ik me nu als gitarist binnen de stijlen Jazz, Blues, Jazz Rock en Pop. Naar zeggen heb ik een eigen herkenbare stijl ontwikkeld. Ondanks dat ik natuurlijk mijn invloeden heb probeer ik nooit 'te klinken als' zijn in mijn spel invloeden terug te horen van gitaristen als Scott Henderson, Stevie Ray Vaughn George Benson, Robben Ford en Pat Metheny. Veel inspiratie heb ik ontleend aan artiesten/bands als: Herbie Hancock, Return to Forever, Chick Corea, Jean Luc Ponty etc.
Ik ben een ongelofelijke freak als het gaat om gitaar sound. Binnen het repertoire van Hunters Theory komen alles sounds aan bod, funky rhythm, screaming blues, legato lyrisch gain, mellow Jazz etc. Ik heb veel tijd en energie erin geinvesteerd om voor een solide en state of the art en voor vooral ook voor het publiek voor een aangename en aansprekende sound te zorgen met een hoge wow factor.
Veel ervaring heb ik als sessiegitarist in uiteenlopende projecten. Ik heb meegewerkt aan uiteenlopende CD producties en aan theater producties zoals The Wizz, Macbeth, Grease etc. Naast uitvoerend gitarist ben ik actief als producer, sound engineer en componist/arrangeur.

Jeroen van Zutphen - Keys
Ik ben ooit piano gaan spelen (na jaren van orgelles) toen ik verliefd werd op de wonderschone klanken die Rob Franken (helaas veel te vroeg overleden) toverde uit een (naar later bleek) Fender Rhodes op de tune van Sesamstraat (waar Toets Thielemans het thema mee speelde). Halverwege mijn tienerjaren kon ik mijzelf ook eigenaar noemen van een Fender Rhodes Stage 73 Mark 1 (later geruild met een zangeres voor een Stage 88). Dit was in een tijd waar een Rhodes (als arme student) eigenlijk het enige betaalbare alternatief was om met een gewogen toetsenbord op het podium te kunnen staan. Deze piano is dan ook (veel te vaak) versjouwd van huis naar podium en andersom in een veelheid van bandjes.
Helaas klonk deze Rhodes lang niet zo mooi als die van Rob Franken. Jaren later, dankzij een onderhoudsbeurt van Rob Coops, was ook dat doel bereikt en werd ik helemaal gevangen door de Fender Rhodes, zodanig zelfs dat ik meteen een tweede kocht (wederom een Stage 73 Mark 1).
Beide piano's zijn nog steeds in mijn bezit, maar blijven tegenwoordig netjes in mijn studio staan. In de Stage 88 heb ik inmiddels zelf midi ingebouwd, en ik heb ook een flinke collecties van effecten om het feest compleet te maken.
Naast Rob Franken was mijn inspiratie ook altijd de ongrijpbare Herbie Hancock. Dankzij docenten als Bart de Win en Rob van Kreeveld begon ik iets te begrijpen van wat hij klaarspeelde op de Rhodes. Toen ik Dennis ontmoette en onze wederzijdse passie voor de funktijd van Herbie boven tafel kwam was de cirkel rond.

Media

Begin 2023 hebben we gewoon in onze repetitieruimte wat nummers opgenomen. Beluister ze hieronder:

Contact

Voor meer informatie, mail met Dennis.

• Facebook

Elements

i = 0;

while (!deck.isInOrder()) {
    print 'Iteration ' + i;
    deck.shuffle();
    i++;
}

print 'It took ' + i + ' iterations to sort the deck.';